In de rubriek “De Robijnen Bef” worden advocaten in het zonnetje gezet die veertig jaar in het vak zitten. Dit keer mw. A.J. de Boer van De Boer Advocaten.

Naam: Berthe de Boer
Leeftijd: 68
Kantoor: De Boer Advocaten

Waarom heeft u destijds voor de advocatuur gekozen?
Mijn keuze voor de advocatuur, overigens niet direct na afronding van mijn studie Rechtsgeleerdheid, werd ingegeven door het feit dat het een bewezen professie is. Als advocaat heb je mogelijkheden die niet ter beschikking staan van een jurist of een andere rechtsbijstandverlener. Dat was veertig jaar geleden zo en het is nog steeds het geval. Ik heb eerst drieënhalf jaar gewerkt als jurist bij de Stichting de Ombudsman in Hilversum. Hier kreeg ik regelmatig zaken ter beoordeling voorgelegd die eerder door anderen waren behandeld en die niet altijd goed waren afgelopen. Daarom leek het me aantrekkelijk om van meet af aan samen met de cliënt als eiser of verweerder aan de slag te gaan, waarbij ik zoveel mogelijk heb getracht om de cliënt het gevoel te geven en te benadrukken dat er altijd nog een keuze is voor wat betreft de uiteindelijke afloop.

Welke zaak is u het best bijgebleven?
Dat zijn er vele. Zo staan veel kort gedingen me nog goed bij. Deze rechtsvorm heeft me altijd zeer aangesproken. Er is een korte looptijd en het gerechtelijk oordeel volgt meestal snel, waarna in principe de weg vrij is voor het treffen van een schikking. Als je behoorlijk zeker bent van je juridische gelijk, dan is het als eisende partij in elk geval het overwegen waard om met behulp van een kort geding je piketpaaltjes te slaan.
Daarnaast heb ik als advocaat gedurende vele jaren cao-onderhandelingen gevoerd voor een aantal beroepsgroepen in de zorg. Toen ik hier meer dan dertig jaar geleden mee begon, was dat zeker geen gebruikelijke tak van sport voor een advocaat.

Wat is de belangrijkste verandering geweest in de tijd dat u advocaat bent?
Allereerst is de looptijd van de civiele procedures flink bekort. Vroeger kon het voorkomen dat een zaak in hoger beroep pas na drie jaar een aanvang nam en vervolgens na het doorlopen van alle gerechtelijke instanties pas na twaalf jaar procesleed eindigde. De cliënte waarover het hier  gaat, die overigens steeds in het gelijk werd gesteld, verzuchtte eens in mijn bijzijn dat het erop begon te lijken dat wij samen opgroeiden…
Ten tweede is de regelgeving binnen onze beroepsgroep en de hieraan verbonden eisen en kosten flink veranderd. Kwaliteitscontrole en bevordering zijn op zich goede zaken, maar moeten niet doorschieten. Het verplichte sparren naast de verplichte bijscholing, de bijeenkomsten van specialisatieverenigingen en contacten met collega’s vind ik geen wenselijke ontwikkeling. Sterker nog, ze vormen een grote belasting en hebben mijns inziens nauwelijks toegevoegde waarde.
En uiteraard zijn er nog de digitalisering, de verregaande specialisatie en niet te vergeten de opheffing van het reclameverbod. Eind jaren tachtig van de vorige eeuw kon je cliënten, met name uit de reclamewereld, niet uitleggen waarom juist wij geen reclame mochten maken, terwijl als je in New York een telefoonboek opsloeg, je pagina’s vol advertenties met reclame-uitingen van advocatenkantoren aantrof.
Digitalisering en met name het e-mailverkeer hoeven niet te leiden tot een substantiële vermindering van het onderlinge contact met bijvoorbeeld de wederpartij. Telefonisch contact is nog steeds mogelijk en soms ook aan te bevelen. Wie schrijft die blijft niet altijd!

Vindt u dat de overheid voldoende rekening houdt met het vak van advocaat?
De verantwoordelijke staatssecretaris lijkt in het kader van de herziening van het stelsel van de gefinancierde rechtsbijstand vooral te streven naar meer oplossingen zonder rechtsbijstand van een advocaat, minder procedures en dus lagere kosten.
Dit treft met name de sociale advocatuur en haar cliënten in nadelige financiële zin. Ik vind dat onwenselijk. Juist in de sociale praktijk heb je, gelet op de aard van de zaak, vaak geen mogelijkheid om een schikking te treffen, bijvoorbeeld bij kwesties tegen de overheid.
Meer in het algemeen vind ik dat je als advocaat niet aan het infuus van de overheid moet komen te liggen. Onze onafhankelijkheid mag niet in het geding komen.

Wat vindt u het leukst aan uw vak? Indien u het allemaal overnieuw zou mogen doen, zou u dan een ander beroep hebben gekozen?
Advocatuur is zoals ik zei een bewezen professie. Echt een vak dus met alle hieraan verbonden rechten en verplichtingen. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn keuze, ondanks het feit dat het een beroep is dat een belangrijk deel van je beschikbare tijd in beslag neemt en een grote verantwoordelijkheid met zich meebrengt.

Er is veel te doen over de pensioenleeftijd; wat vindt u de ideale pensioenleeftijd voor een advocaat?
De ideale pensioenleeftijd bestaat mijns inziens niet. Dat is voor iedereen verschillend en hangt van meerdere factoren af. Ik heb begrepen dat mijn patroon van destijds, inmiddels bijna 80 jaar oud, nog steeds praktijk houdt. Wie mijn advies/bijstand nog wenst, moet opschieten! 

Heeft u nog tips voor (jonge) advocaten?
Besef steeds dat je advocaat bent. Ben je bewust van de kernwaarden van de advocatuur: onafhankelijkheid, partijdigheid en financiële integriteit.
Geef je cliënt het gevoel en probeer deze te overtuigen dat hij, hoewel hij oorspronkelijk niet de instigator van het probleem is, hier zelf eigenaar van kan worden door uiteindelijk een keuze te maken, bijvoorbeeld door het treffen van een schikking.