Een dag uit het leven van… communicatieadviseur/persvoorlichter gerechtshof Amsterdam, Marjemme van Poelgeest
Mijn man en kinderen zingen me toe in de met slingers behangen kamer. Ik ben jarig. Veel appjes van vrienden en collega’s. Mooi begin van de dag. De zon schijnt. Ik fiets van mijn huis, in de buurt van Artis, naar werk en neem zoals altijd een korte omweg langs ’t IJ. Het uitzicht is mooi, er zijn weinig stoplichten en is rustiger dan dwars door de stad.
Je zal maar werkzaam zijn bij het gerechtshof Amsterdam in het Paleis van Justitie op deze prachtlocatie. Liggend op een matras van de roltrap af naast de zittingszalen in het publieke gebied, zo begin ik mijn werkdag. Best spectaculair, vinden ook de bezoekers die toevallig langslopen. Het is een escape matress waar we mee oefenen. Ik ben namelijk ook bedrijfshulpverlener. Daarna neem ik de lift naar de 11e etage. Daar zit ik op de gang met collega’s van het team advies en beleid, enkele raadsheren handelsrecht en het bestuur. Mijn communicatiecollega speelt in onze versierde kamer een verjaardagsmuziekje af. Enkele collega’s komen binnen. Ik heb zelfs het geluk dat twee raadsheren voor me komen zingen.
Raadsheer is een lastig woord. Deze functiebenaming voor een rechter in hoger beroep, ook van de vrouwelijke rechter, is nogal verwarrend. Zeker naast de termen raadsman en raadsvrouw. Hoe vaak we dit niet uitleggen aan groepen die ons paleis komen bezoeken. En dat zijn er nogal wat in een jaar. We hebben wat dat betreft nog best wat te doen qua begrijpelijkheid.
Ondertussen bellen enkele journalisten over verschillende zaken. Dat betekent uitzoekwerk. De poortsecretaris van het team handelsrecht stelt ons op de hoogte dat er bepaalde persgevoelige zaken binnengekomen zijn. Dit registeren wij in ons systeem, zodat als de pers belt we informatie kunnen geven. Eén van de persraadsheren komt langs. We bespreken de zaken die spelen. Ik werk vervolgens aan een persbericht, stem daarover af met de voorzitter en persraadsheer en zorg dat het klaar staat voor publicatie.
De president, Herman van der Meer, feliciteert mij. Ik vertel hem dat ik gevraagd ben om voor Balie Bulletin een stukje te schrijven. Meestal is hij het die aan mij zoiets komt vertellen. Hij vindt het harstikke leuk.
Ik stuur enkele mails naar collega’s over de Introductie voor advocaten. Twee keer per jaar ontvangen we op verzoek van de Amsterdamse Orde zo’n 60 advocaat-stagiairs. De rechtbank doet dit 4 keer per jaar. Ze krijgen voorlichting over verschillende rechtsgebieden, een rondleiding en nemen deel aan een rondetafelgesprek met raadsheren. Ik krijg meteen wat positieve reacties terug. Het programma is bijna rond.
Na een vergadering trakteer ik samen met de bestuurssecretaris de afdeling op zelfgebakken chocolade- en appeltaart. Gezelligheid in de pantry.
We willen meer met beeld doen en maken daarom nu zelf video’s. Ik spreek de stem in van een video voor op intranet. We zijn van alle markten thuis.
Ik heb een afspraak met de nieuwe managementassistente voor het Netherlands Commercial Court (NCC). We hebben bij het hof al een bijzondere rechtbank in huis, de Ondernemingskamer. Daar komt binnenkort de NCC bij. Dat is de Nederlandse rechtbank, in oprichting, die gespecialiseerd is in complexe internationale handelsgeschillen en rechtspreekt in het Engels. Op 8 maart heeft de Tweede Kamer akkoord gegeven voor de wetgeving en binnenkort beslist de Eerste Kamer hierover. Grote kans dus dat we op 1 juli, na publicatie in het Staatsblad, live kunnen gaan. Bestuurlijk valt de NCC onder het hof, vandaar dat ik me bezighoud met de communicatie rondom het NCC. Ook de zittingen van het NCC en NCCA (appeal) vinden straks plaats in ons Paleis van Justitie. Gespecialiseerde rechters, raadsheren en griffiers uit hele land worden ingevlogen. Spannend of het daadwerkelijk 1 juli wordt dat we aan de slag kunnen gaan.
Als ik op het punt sta om weg te gaan belt nog een journalist. Hij vraagt iets over een persgevoelige zaak en meldt zich aan om de zitting bij te wonen. Ik noteer het snel om niet te vergeten dit morgen door te geven aan collega’s. Nog net voor sluitingstijd weet ik Artis binnen te piepen en verras mijn ouders en zus met haar kinderen op het terras bij de speeltuin. Nog even een laatste zonnestraaltje meepikken voordat we bij ons thuis lekker aan tafel gaan met de hele familie.
https://www.rechtspraak.nl/Organisatie-en-contact/Organisatie/NCC-NL/Paginas/default.aspx