Zabih Etemadi is naast ondernemings- en sportrechtadvocaat ook managing partner van een sportmanagementbureau. Een opvallende combinatie! Sommige advocaten wachten dus niet met het starten van een ander leven tot ná de advocatuur, maar doen het er gewoon naast. Voor het ABB voldoende reden om Zabih te interviewen.

Advocatuur en sportmanagement. Dat is een bijzondere combinatie. Kun je hier meer over vertellen?

“De combinatie lag voor mij juist voor de hand. Van mijn vijftiende tot en met mijn drieëntwintigste heb ik bij verschillende profclubs (SC Heerenveen, SC Cambuur en FC Groningen) gevoetbald. Op mijn twintigste maakte ik mijn debuut in het betaald voetbal.

Toen mijn contract bij Cambuur Leeuwarden in 2004 afliep, leek het allemaal nog goed te gaan. Ik was geblesseerd, maar de kijkoperatie die ik had ondergaan was gelukt en mijn deels verbrijzelde meniscus was verwijderd. Ik kon kiezen tussen een contract bij FC Zwolle of bij FC Groningen. Ik koos voor FC Groningen, waar ik me binnen twee maanden moest bewijzen om in de kern van de A-selectie te komen.

Helaas bleek al snel dat een tweede knie-operatie noodzakelijk was, waarna is vastgesteld dat mijn knie te zwak was om verder te gaan in het betaald voetbal. Toen stond ik voor een keuze. Wat moest ik doen? Ik besloot toen om voltijd rechten te studeren aan de Rijksuniversiteit Groningen. Dat was in 2005. Het klinkt misschien als een hele ommezwaai, maar ik studeerde naast mijn voetbalcarrière al rechten in deeltijd.

Na een leuke studentstage bij Baker McKenzie heb ik bewust de keuze gemaakt om dicht bij mezelf te blijven en mijn juridische bagage te combineren met mijn voetbalachtergrond. Sinds 2009, direct na de afronding van een master Bedrijfsrecht, werk ik als zelfstandige in de voetbalindustrie. In dat kader is van belang dat ik uit een voetbalfamilie kom. De eerste speler die ik ging begeleiden was mijn broertje. Daarnaast ben ik sinds 2009 ook werkzaam in de advocatuur.”

Je komt dus uit een voetbalfamilie. Vertel daar eens wat meer over?

“Mijn vader en een oom hebben in Iran op hoog niveau gevoetbald. Bovendien zijn mijn broertje en ik van jongs af aan met voetbal opgegroeid. Iran is namelijk een groot voetballand. De voetbalgekte leeft nagenoeg in elke familie. De passie voor voetbal zat er ook bij ons al vroeg in. Mijn broertje en ik voetbalden altijd en overal. Op straat, op het schoolplein en in huis. Mede daardoor hebben mijn broertje en ik het uiteindelijk tot profniveau gestopt. Mijn broertje voetbalt sinds zijn achtste bij profclubs. Hij is inmiddels 34 en heeft onlangs zijn contract met twee jaar verlengd.”

Hoe ben je op het idee gekomen een eigen kantoor te starten?

“Ik ben als advocaat opgeleid bij een klein commercieel advocatenkantoor uit het noorden, dat gespecialiseerd was in bedrijfsrecht en insolventierecht. Ik kom niet alleen uit een voetbalfamilie, maar ook uit een ondernemersfamilie. Ik denk dat dit de reden is geweest waarom ik ook al snel in de advocatuur ben gaan ondernemen. Ik heb vervolgens in Amsterdam een vestiging opgezet van het kantoor uit het noorden, waarvan ik op dat moment partner werd. Een fantastische uitdaging die ik met beide handen heb aangegrepen.

Als je onderneemt, wil je graag ook groeien in kwaliteit. Om die reden heb ik in 2015 het bureau SportLife Management opgericht, dat inmiddels een gedegen groei doormaakt. Daarnaast heb ik in 2016 samen met twee vrienden het advocatenkantoor LOYR opgericht, dat in de afgelopen vijf jaar in omvang is verdubbeld met klanten van letterlijk de slager op de hoek tot multinationals, en alles wat daar tussenin zit, als onze trouwe cliënten. Al met al probeer ik zoveel mogelijk te doen wat ik echt leuk vind en daarbij dicht bij mijzelf te blijven.”

Zie jij jezelf als een sportmanager die ook advocaat is of juist andersom?

“Ik zie mezelf absoluut als advocaat die ook als adviseur/begeleider in de sportwereld actief is.”

Vind je het jammer dat je voetbalcarrière voortijdig is gestopt of heeft het je achteraf gezien juist gebracht waar je wilde zijn?

“Natuurlijk is het spijtig dat mijn voetbalcarrière voortijdig is gestopt. Ik weet nog goed dat ik het in het laatste jaar door alle blessures mentaal heel zwaar had. Wat zou het hoogste niveau zijn geweest als ik mijn voetbalcarrière wel had voortgezet? Dat is een vraag waarop ik nu nooit meer een antwoord krijg. Daarentegen maakte het voetballeven plaats voor het studentenleven, en daar heb ik ook volop van genoten.

Bovendien geloof ik dat je in het leven in kansen moet denken. Daarom heb ik mijn voetbalachtergrond gebruikt voor de carrière die ik nu heb. Dat heeft me in elk geval gebracht waar ik nu ben. En daar ben ik heel blij mee!”

Speel je nog wel voetbal? Of heb je de voetbalschoenen aan de wilgen gehangen?

“Nee, mijn voetbalschoenen zeker nog niet. Ik voetbal nog steeds, maar uiteraard meer voor de gezelligheid. Ik voetbal nog in een vriendenteam en speel hier in Amsterdam ook Power League, vijf tegen vijf. Daarnaast zit ik nog altijd in de selectie van het Nederlands advocatenteam. We spelen jaarlijks een EK of een WK voor advocaten op een mooie locatie in het buitenland. Helaas heb ik het afgelopen jaar vanwege de corona-maatregelen veel te weinig mogen voetballen. Hopelijk wordt dat nu snel weer beter!”